In onze nieuwsbrief van 27 december 2021 werd gewezen op het recente fenomeen waarbij zogenaamde “partners” van lokale besturen personeelsleden ongevraagd wegplukken bij lokale besturen om deze personeelsleden vervolgens in te zetten in de dienstverlening aan diezelfde lokale besturen. Dit heeft, naast een nefaste impact op de budgetten, als tweeledig gevolg dat talent, kennis en ervaring uit lokale besturen verdwijnen, maar ook dat deze besturen afhankelijker worden van derden. Het is namelijk zo dat, eens personeelsleden weggeplukt zijn, lokale besturen zich meer dan eens genoodzaakt voelen om een overheidsopdracht voor diensten uit te schrijven, teneinde zich toch te kunnen beroepen op de vereiste expertise.

Lokale besturen worden, net als andere werkgevers trouwens, op de arbeidsmarkt geconfronteerd met de ‘War for talent’. De krapte op de arbeidsmarkt is een fenomeen waarmee iedereen moet leren omgaan. De situatie wordt echter grimmiger wanneer voormalige medewerkers langs de achterdeur vertrekken, maar onmiddellijk -of met een zekere vertraging-met een andere, duurdere, pet langs de voordeur opnieuw binnenwandelen.

Wanneer een overheidswerkgever een personeelslid, tewerkgesteld middels arbeidsovereenkomst van onbepaalde duur, wenst te ontslaan, dient de hoorplicht nageleefd te worden. Niettemin blijkt uit recente rechtspraak dat lokale besturen de toepassing van de hoorplicht bij een ontslag van een overheidscontractant nog vaak achterwege durven laten, hetgeen echter grote – te vermijden – financiële repercussies met zich kan meebrengen. Deze nieuwsbrief licht een recent arrest van het Arbeidshof te Brussel toe waarbij het hof een zeer hoge schadevergoeding toegekend zou hebben, ware het niet dat het personeelslid een lagere schadevergoeding had gevorderd.